جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ندارد.

َچکیدهقباله؛ سنت قبول شده ،بدنه ی اصلی عرفان یهود است که درپی تفسیر و کشف رموزکتاب مقدس می باشد. این مکتب عرفانی دارای روحی گنوسی است و بسیاری از اصطلاحات، باورها و اسطوره های گنوسی ازطریق قدیمی ترین کتاب این مکتب،سفر هاباهیر وارد جریان اصلی عرفان یهود شد.قباله همه ی اعتقادات وآیین های عمده ی یهودیت را مطابق الاهیات باطنی خود از نو تعبیر کرد. تمثیل های مستحکم قباله، به طور یکسان برای عارفان و غیر عارفان همواره جذابیت داشته است. اساس اندیشه های قباله سفیروت یا تجلیات الهی است؛ سلسله ای از فیضانات که ازطریق مقام الوهیت یاان سوف صادرشده است. این تجلیات دهگانه به شخینا یعنی حضور دایمی خداوند درجهان ختم می شود. هدف عارف نظری قباله دوقوت یا اتحاد باذات لایتناهی است.کتاب اصلی مکتب قباله؛ زوهر در اسپانیای قرن سیزدهم منتشر شد. مهم ترین تحول در اندیشه های زوهری، ظهور قباله ی اسحاق لوریا درقرن 16 بود که با نظریه ی صیمصوم «انقباض خداوند به درون خود» وفاجعه ی شکست ظروف مشخص می شود. این فاجعه که منجر به رسوخ شر درجهان گشت با فعل تیقون مرمت می یابد. درجریان تیقون « بازسازی» ممکن است عده ای از ارواح که وظایف معنوی خودشان را به انجام نرسانده اند دچار تناسخ «گیلگول» شوند وجهت تطهیر خود واصلاح اعمال، درکالبد های دیگر به این جهان رجعت کنند. با ظهور ماشیح وبازگشت قوم اسراییل به فلسطین، فرایند تیقون به پایان می رسد وجهان به الگوی اولیه ی خود که اعتدال کامل بود بر می گردد.

چکیده ندارد.

به طور کلی تمام مطالب این رساله در ضمن چهار فصل بیان شده است به این ترتیب که در فصل اول ضرورت بحث از امامت مورد بحث واقع شده و با ادله و نظرات بزرگان شیعه این موضوع هم به اثبات رسیده و نظریه متقابل آن مورد نقد واقع و رد شده است. در فصل دوم معنی و مفهوم امامت از نظر لغت و اصطلاح مورد بحث واقع شده است و ثابت شده که امامت از نظر شیعه عبارت است از ولایت و سرپرستی و استمرار وظایف نبوت.در فصل سوم این رساله ریشه قرآنی امامت و یا امامت حضرت ابراهیم در قران مورد بحث واقع شده و چند نکته مهم از آیه شریفه مربوط به امامت حضرت ابراهیم در رابطه باامامت به طور کلی مورد استفاده قرار گرفته است که عمده آن نکات عبارت است از اثبات اصل امامت به عنوان یک موضوع قرآنی و مسئله عصمت امام که از شرایط مهم مسئله امامت و رهبری است در فصل چهارم عمدتا امامت حضرت علی و ائمه اطهار ع از نظر قرآن مورد بحث واقع شده است و با استناد و تکیه برآیات فراوان قرآن و روایات اسلامی و نظریات بزرگان شیعه به خوبی به اثبات رسیده است.

یکی از جلوه های نفسانیت ظلم و ستم است. ستم ضد عدالت و به معنای تجاوز از حق و ورود به ورطه گناه است. این معنا اعم از ستم به دیگران یا ستم در حق الله یا ستم به خود است. به اتفاق همه آدمیان،ظلم از بزرگترین گناهان و عذاب آن نیز شدید است و علاوه بر مذمت هر یک از امور مندرج در تحت آن، در قرآن کریم و روایات معصومین (علیهم السلام) مکرر بر ظالمین لعن شده است. مسئله اصلی این تحقیق این است که به مفهوم شناسی واژه « من أظلم» بر طبق تفسیرالمیزان بپردازد. برای پاسخ دادن به این مسئله، فرضیه اصلی « عبارت من أظلم در قرآن کریم در کنار مباحث دروغ و افترای برخدا ، جلوگیری از توسعه مراکز و مساجد توحید، کتمان شهادت الهی و اعراض کنندگان از آیات الهی بعد از متذکرشدن به وسیله آیات قرآن کریم بکار رفته است » مد نظر قرار گرفت.مفهوم من أظلم درقرآن کریم، اگر چه برای چهار گروه دروغ گویان و افتراء زنندگان بر خدا، مانع شدگان از توسعه مراکز و مساجد توحید، کتمان کنندگان شهادت الهی و اعراض کنندگان از آیات الهی بعد از متذکر شدن به وسیله آیات قرآن کریم به کار رفته است اما همه اموردر حقیقتاز یک جا ریشه می گیرد و آن مسئله شرک و کفر و عناد است، زیرا منع مردم از ذکر خدا در مساجد و سعی و کوشش در ویران ساختن آن ها نشانه کفر و شرک است، و همچنین کتمان شهادت که ظاهراٌ منظوراز آن کتمان شهادت بر حقایقی است که موجب سرگردانی مردم در وادی کفر می شود، از چهره های گوناگون شرک و انکار خداوند یگانه است.

بدون تردیداز جمله مهمترین آموزه‌های جزمی کلیسای کاتولیک آموزه‌ی خطاناپذیری پاپ است. این آموزه در شورای واتیکانی اول به تصویب رسید و قانونی شد. کلیسای کاتولیک بر این باور است که وقتی پاپ از جایگاه ریاست بر کلیسا درباره‌ی مسائل ایمانی و اخلاقیات برای کل کلیسا سخن می‌گوید، از خطا و اشتباه مصون است و بر تک تک مسیحیان است که از سخنان، احکام و بخشنامه‌های او تبعیّت کنند. به عقیده‌ی کلیسا هر کس نسبت به این آموزه موضع‌گیری منفی داشته باشد سزاوار تکفیر است.

راه و رسم زندگی و روابط متقابل میان انسان‌ها از مهمترین موارد بیان شده در قرآن است. برخورد با مخالفان و دشمنان راه حق از گسترده ترین مسائل بیان شده در قرآن است. در این میان برائت به عنوان یک اصل راهبردی در مقابل دشمنان راه حق و یکی از مسائل مطرح شده در سراسر قرآن جایگاهی مهم و اثرگذار در روابط بین مومنان و مخالفان دارد. برائت، اصلی است کلی که ناظر به جدائی حق از باطل و حفظ حریم راه هدایت در مقابل گمراهی و ضلالت است. برائت به مثابه یک عنوان عمومی در مقابل افراد متصف به کفر، شرک، نفاق، فسق و گناه (اثم) در قرآن بیان گشته است که به عنوان هم‌نشین‌های برائت شناخته می‌شوند. مفاهیم دیگری همچون: قتل، جهاد، لعن، عداوت و عذاب نیز به عنوان جانشینان برائت در قرآن بیان گشته‌اند.قرآن در مقابل مخالفان راهکارهای متفاوتی را ارائه می‌کند که برخی راهکارها به عنوان راهکارهای عمومی مطرح گردیده که عبارتند از: ارشاد، محاجه، انذار، اعراض و جهاد. در مقابل این نوع راهکارها، راهکارهای غیر عمومی بیان گشته است که یا مختص به خداوند و در پاره-ای مواقع به رسولخدا است و یا مربوط به شرائطی خاص است که جزء استثنائات محسوب می‌گردد و عبارتند از: لعن، عذاب، شماتت و توبیخ، اضلال، تهکم و استهزاء.

عقل در نهج البلاغه، هویّتی نوری، رحمانی دارد. عقل موجودی مستقل از انسان و سایر اشیاست که خداوند آن‌را به آدمی عطا کرده‌است. اوّلین حجّت اساسی، عقل است. حتّی وحی نیز، حجّیّت خود را از عقل می‌گیرد. در کلام امیرالمومنین(علیه السّلام)، ضمن ارج نهادن به حجّیّت ذاتی و استقلال عقل، به محدودیّت‌های آن نیز، اشاره شده‌است. از آن‌جایی که عقل بشر علاوه بر محدودیّت‌های ذاتی‌اش، گرفتار نسیان و غفلت نیز خواهد شد، خداوند یکی از رسالت‌های مربیّان الهی را، اثار? دفائن عقول و رفع نسیان و غفلت عقلی مردمان قرار داده‌است. از همین رو بسیاری از احادیث شیعی مشتمل بر تنبیهات و اشارات عقلی است.پژوهش حاضر ضمن کاوش در نهج البلاغه و منابع روایی دیگر، با ارائه تعالیم و ارشادات امیرالمومنین(علیه السّلام) و دیگر ائمه معصومین(علیهم السّلام)، نشان می‌دهد که ایشان چگونه عقل‌های خفته بشر را، اثاره کرده و با بیرون آوردن آن از زیر گرد و غبار کفر و شرک، عقول را در رسیدن به باوری درست از حقایق عالم هستی، یاری می‌کنند.

چکیده:خوف و رجاء در تاریخ عارفان و تصوف،جایگاهی ویژه دارد و جهت گیری کلی دو جریان عمده تصوف یعنی؛ تصوف زاهدانه و تصوف عاشقانه را در سیر تطور تاریخی آن نشان می دهد. و سیر تحول معنایی و محتوایی آن نشان می دهد که از لحاظ تاریخی، تحولات و مراحلی را پشت سر گذاشته است.مفهوم خوف و رجاء ریشه در آیات و روایات دارد و هر چه از قرن اول به قرن هفتم نزدیک‌تر می‌شویم، گسترش بیشتری یافته است و عرفا و متصوفه مطالب بیشتری را در رابطه با خوف و رجاء و مسائل مربوط به آن ارائه داده‌اند.علاوه بر این، عرفای قرون چهارم و پنجم ،در تألیفات مهم و معتبر خود در زمینه‌ی عرفان و تصوف مانند: قوت القلوب ابوطالب مکی، رساله‌ی قشیریه ابوالقاسم قشیری، منازل السائرین و صد میدان خواجه عبدالله انصاری و کیمیای سعادت و احیاءعلوم الدین امام محمد غزالی، بابی را به خوف و رجاء اختصاص داده‌اند. و درباره مسائل مربوط به آن بحث نموده‌اند.. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی بر اساس متون عرفانی به بررسی خوف و رجاء و سیر و تحولات آن تا پایان قرن هفتم هجری پرداخته است.بدین جهت، پس از پرداختن به مباحث مفهوم شناسی، به تبیین منبع و منشأ خوف و رجاء توجه داشته و به بررسی آنها در ادوار مورد نظر پرداخته و در هر سده به تبیین نظرات و آراء عرفای مهم در این باب پرداخته است تا به سیر تغییرات و عوامل تحول آن دست یابد. واژگان کلیدی:خوف،رجاء،زهد،تصوف،عرفان اسلامی، تحول .

عرفان ارزشمندترین و زیباترین بخش ادبیّات ایران است و فلسف? ایرانی و اسلامی ـ اگر چه از فلسف? یونانی و غربی وام‌هایی ستانده است ـ پایه‌های تعقّل و خردورزی را در فرهنگ و ادبیّات ایرانی استوار کرده است. بحث عقل و عشق به‌عنوان دو ابزار متفاوت در معرفت، و تقابل آن دو، همواره از مباحث دیرینه‌ عرفا و فلاسفه بوده است. در ادبیات فارسی کمتر اثر عرفانی می توان پیدا کرد که نشانه‌های این تقابل در آن یافت نشود. جدال عرفا با فلاسفه و فلسفه، خصوصاًَ نوع یونانی آن که نشانه‌های نفوذ آغازین آن را در عصر ساسانی در روزگار خسرو انوشیروان در ایران می‌بینیم، بعد از اسلام نیز، ادامه یافت. عرفا و اندیشمندان ایرانی گاه به جهت آنکه عقل، منبع و مصدر تمام براهین و استدلالات متقن است جانب خرد را نگه داشته‌اند؛ امّا در بیشتر موارد، عشق و عرفان و معرفت شهودی را بر عقل رجحان نهاده‌اند. شیخ نجم‌الدین رازی نیز یکی از برجسته‌ترین صوفیان نیمه‌ قرن هفتم است که نشانه‌های خردستیزی در آثارش نمایان شده است. در این پژوهش کوشش شده است که خردستیزی و مخالفت نجم رازی را با عقل به عنوان یکی از خصائص فکری او مورد بررسی قرار داده و تقابل عقل و عشق را که به نوعی تقابل عرفان و فلسفه است در آثارش نشان داد. نتایج این پژوهش، نشان می‌دهد که مخالفت نجم رازی با عقل به دو شکل مستقیم و آشکار و گاه غیرمستقیم و در لایه‌های پنهانی نمایان شده است. مخالفت او با عقل بدین معنا نیست که او همیشه و در هم? زمینه‌ها با عقل مخالف بوده و همیشه آن را سرکوب کرده است؛ بلکه او نیز همچون دیگر عرفامحدود? اختیارات و حدّ توان عقل را در امر معرفت تعیین می‌کند و بر آن است که باید ابتدا معنای واژ? عقل مخالف با عشق را از میان سایر معانی عقل بیرون کشید تا بتوان به قضاوتی درست دربار? هریک رسید. او معتقد است که اگر عقل، بی‌نور شرع در معرفت قدم نهد به شبهه می‌افتد و نجم از میان هم? اقسام عقل، تنها با عقل انسانی که مخالف عشق بوده، مخالفت کرده است. پیداست عرفا و صوفیانی همچون نجم‌الدین رازی که اندیشه‌های عرفانی آن‌ها جایگاه برجسته‌ای در ادبیات عرفانی فارسی دارد، این گونه نبوده است که در صدد نزاع با عقل شریف انسان برآمده باشند به خصوص که با مطالعه و تفکّر در آثار آنها برتری اندیشه‌های آنان نمایان است و آشکار است که خود او در رسیدن به آن اندیشه‌ها، از تعقّل فراوانی بهره بردهو به جرأت می‌توان او را در زمر? متفکّران بزرگ عصر خود به شمار آورد.